- VERHALEN UIT ONS ZIEKENHUIS
- dVERHALEN DIE RAKEN
-
uZIJ ZORGEN VOOR HET VERSCHIL
- HET VERHAAL VAN CARIN BERGHS EN FLOOR VAN HAGEN
- HET VERHAAL VAN SANDRA
- HET VERHAAL VAN COR ZWAAN EN JOS SUYLEN
- HET VERHAAL VAN BEN EN MARIJ
- HET VERHAAL VAN JODY
- HET VERHAAL VAN MIRJAM LUIJTEN
- HET VERHAAL VAN MARC
- HET VERHAAL VAN SANDRA VAN BRAAK
- HET VERHAAL VAN YVONNE WOLTERS
- HET VERHAAL VAN VIVIAN EN KATINKA
HET VERHAAL VAN SANDRA VAN BRAAK
Als je in het ziekenhuis werkt, kun je écht het verschil maken voor andere mensen. Lees hier het verhaal van Sandra van Braak, dialyseverpleegkundige.
Sandra: “Als dialyseverpleegkundige leer je patiënten heel goed kennen. De patiënten komen vaak jarenlang, drie keer in de week, langs voor hun behandeling. Je ziet en hoort dus veel van deze mensen en maakt dan ook het één en ander met hen mee.
Eén van de patiënten die vaker langskwam op onze afdeling, vertelde mij dat ze al 10 jaar haar zoon niet meer had gezien. Op korte termijn zou ze een hele zware operatie moeten ondergaan en het zou kunnen dat ze erna niet meer bij zou komen. Het was haar wens om haar zoon voor die tijd toch nog te kunnen spreken. Hoewel ze ervan overtuigd was dat hij niet zou willen langskomen, heeft ze toch aan mij gevraagd om hem te bellen en hem te vragen of hij zijn moeder nog wilde zien voordat de zware operatie zou plaatsvinden. Ik vond de situatie heel aangrijpend maar ik wilde haar graag helpen.
Op haar verzoek heb ik dan ook haar zoon gebeld. Ik heb hem verteld dat ik ervan op de hoogte was dat de verhouding tussen hem en zijn moeder slecht was, maar dat zijn moeder misschien niet goed uit de operatie zou komen. Voor hem kon dit écht de laatste keer zijn dat hij de kans zou krijgen om met zijn moeder te spreken. Ik heb hem uitgenodigd om met haar af te spreken op de Dialyse afdeling. Hij is kort erna ook langsgekomen in het ziekenhuis en heeft met haar gesproken. Twee jaar na de operatie is de vrouw overleden.
Het was zo fijn en bijzonder om de vrouw en haar zoon te helpen! Door de persoonlijke band die ik met deze vrouw, maar ook met andere patiënten, opbouw tijdens mijn werk, kan ik mensen ook op andere manieren helpen dan alleen door het verlenen van directe zorg. Het zijn vaak maar kleine gebaren die het verschil al maken voor iemand. Dat gaat van het vasthouden van een hand wanneer hij of zij vertelt dat een naaste is overleden, tot het feliciteren van de dochter van een patiënt die met haar trouwjurk de afdeling op komt. Juist de persoonlijke connectie zorgt ervoor dat ik mensen écht kan helpen."