HET VERHAAL VAN JODY

Als je in het ziekenhuis werkt, kun je écht het verschil maken voor andere mensen. Lees hier het verhaal van Jody, die lange tijd op de Intensive Care was opgenomen.

Jody Mijts, oud-patiënt bij Laurentius Ziekenhuis: “Ik ben altijd gezond geweest tot ik in 2020 flink ziek werd. In eerste instantie werd ik verzocht om thuis uit te zieken maar kort erna ben ik toch opgenomen met corona in het HagaZiekenhuis in Den Haag. Daar ben ik direct opgenomen op de intensive care en moest ik kunstmatig in slaap gebracht worden. Dat betekende dus afscheid nemen van mijn partner, in de hoop erna weer wakker te worden. Het was nog in het begin van de coronacrisis, dus er waren nog veel onzekerheden over het verloop van de ziekte. Ik belandde in een kunstmatige coma en werd twaalf dagen later wakker in het Laurentius Ziekenhuis Roermond. Voordat ik in slaap werd gebracht, wist ik niet dat ik naar een ander ziekenhuis gebracht zou worden. Toen ik wakker werd, had ik dus geen idee waar ik was en had ik bovendien helemaal geen persoonlijke spullen bij me. Geen telefoon, geen kleding, helemaal niets.

Ik lag alleen op een afgesloten kamer. Dat betekende dat er geen bezoek mocht komen en dat artsen en de verpleging alleen naar binnen mochten met extra beschermende kleding, waarbij alleen hun ogen zichtbaar waren. Ondanks de dikke lagen beschermingsmateriaal en de strikt afgesloten ruimte, was de zorg toch erg liefdevol. Zo werd er een hand op mijn schouder gelegd of iemand aaide me even over mijn hoofd. Zo’n klein gebaar, dat beetje menselijke contact, was zó fijn!

Er werden ook allerlei andere dingen voor me gedaan waardoor ik me, ook al lag ik in een afgesloten ruimte, beter op m’n gemak voelde. Zo zijn er leuke foto’s van mij en mijn vriend uitgeprint en opgehangen in mijn kamer. En ook hing er een poster met informatie over mij zoals mijn naam, hobby’s en waar ik geboren ben. Ik voelde me hierdoor echt een mens en geen anonieme patiënt of een nummertje in een bed.

Maar dat was nog niet alles. Omdat ik eigenlijk nog niet uit bed mocht, kon ik me ook niet douchen. Daardoor zaten mijn haren al een langere tijd in een knot die vies aanvoelde en waar allemaal klitten in zaten. Toen ik vroeg of mijn haar gewassen kon worden, werd er speciaal een spoelbak voor me geregeld en heeft één van de verpleegsters een borstel gekocht die sterk genoeg was voor mijn dikke haar.

Omdat ik op een gesloten afdeling lag, mocht ik eigenlijk geen bezoek ontvangen. Toch werd er een uitzondering gemaakt, zodat mijn vriend wat persoonlijke spullen kon langsbrengen. We hebben zó ontzettend genoten van dat moment.

Ondanks dat de werkdruk zo hoog was en het een hele onzekere periode was, werd er altijd even de tijd genomen om een praatje met mij te maken. Voor een patiënt is die persoonlijke aandacht onbetaalbaar. Ik waardeer het ontzettend dat er op zoveel manieren zo goed voor mij is gezorgd.”